Słowacki debiutował w 1830 roku poematem w stylu bajronowskim „Hugo”. W pierwszym okresie twórczości często zarzucano poecie naśladownictwo - nie tylko Byrona, lecz także Szekspira i Mickiewicza. Młodzieniec nie poddawał się jednak, na zarzuty odpowiadając kolejnymi utworami. Napisał m.in. dramaty „Kordian” (1834), „Horsztyński” (1835), „Balladyna” (1839), „Mazepa” i „Lilla Weneda” (1840), „Ksiądz Marek” (1843) i „Sen srebrny Salomei” (1844), a także liczne powieści poetyckie z „Beniowskim” i „Królem-Duchem” na czele.

Pisał dużo, zdając sobie sprawę, że ma coraz mniej czasu. Dzięki intensywnej pracy doszedł do własnego stylu, ugruntowując nie tylko oryginalny język literacki, lecz także zespół poglądów estetycznych, filozoficznych i politycznych. Wiele z nich szło pod prąd zapatrywaniom środowisk artystycznych, które nadawały wówczas ton polskiej dyskusji w kraju i na emigracji.

Największym przeciwnikiem był dla Słowackiego Mickiewicz. Do legendy literackiej przeszedł tzw. pojedynek wieszczów, który odbył się 25 grudnia 1840 roku w Paryżu. Podczas przyjęcia Słowacki rzucił Mickiewiczowi wyzwanie, improwizując wiersz. Odpowiedź starszego kolegi była tak poruszająca, że wszyscy obecni popłakali się. Do dziś jednak trwają spory, kto wygrał pojedynek - po wszystkim dwaj rywale objęli się serdecznie i porozmawiali szczerze o swych dawnych zatargach.

Do jego słynnych wierszy powstały interpretacje muzyczne. Kiedy poezja spotyka się z muzyką, rodzi się unikalna synergia, która potrafi dotknąć serc i umysłów słuchaczy. Artyści często wybierają wiersze, których treść, rytmika i emocje łączą się w szczególny sposób, przekształcając w nową formę wyrazu. Melodia, rytm i aranżacje muzyczne mogą uwydatnić różne aspekty wiersza, sprawiając, że słuchacz doświadcza go w sposób zupełnie odmienny niż w formie czysto literackiej. Posłuchajcie!