Początkiem jego twórczej drogi był rok 1951, w którym napisał pierwsze opowiadanie „Baza Sokołowska”. Zaczęto dostrzegać talent młodego autora, który sam przedstawiał się „jako niewykształcony szofer, który w wolnych chwilach po pracy próbuje opisać swoje życie” (A. Czyżewski, „Piękny dwudziestoletni. Biografia Marka Hłaski”). Gdy w 1953 roku otrzymał trzymiesięczne stypendium Związku Literatów Polskich, zrezygnował z pracy kierowcy, by pracować nad twórczością.

Opowiadania „Złotą jesień”, „Szkołę” i „Noc nad piękną rzeką”, a także praca felietonisty przyniosły mu sławę i szybko nazwano go najzdolniejszym pisarzem młodego pokolenia. Hłasko został doceniony za nietypowy styl twórczości. Uwagę zwracano także na jego niekonwencjonalne zachowania, którymi się wyróżniał. Szybko stał się legendą wśród całego pokolenia i symbolem nonkonformizmu. Mimo porywczego charakteru i skłonności do awantur wypowiadano się o nim ciepło. Mimo dość sporej budowy ciała, wyróżniał się dużą wrażliwością.

Światowy rozgłos zyskał już w 1958 roku. Antykomunistyczne wydanie „Cmentarzy”, wydane w Paryżu, wywołało nagonkę prasową na pisarza. Przyczyniła się do tego Agnieszka Osiecka, która przywiozła maszynopis utworu do miasta. Hłasko miał wtedy romans z poetką.

„Świat dzieli się na dwie połowy, z tym jednak, że w jednej z nich jest nie do życia, w drugiej nie do wytrzymania” - „Piękni dwudziestoletni” Marek Hłasko