Co roku Sejm i Senat wybierają postaci, które będą patronami roku. Są to zazwyczaj osoby, których działania, twórczość i życie zapisały się na kartach historii Polski, co mają upamiętnić liczne wydarzenia organizowane w danym roku. W 2024 roku przypada 50. rocznica jego śmierci.

Wańkowicz uczył się w Warszawie, studiował prawo w Krakowie. Po wybuchu I wojny światowej uniknął służby wojskowej dzięki sfałszowanemu świadectwu zdrowotnemu. W 1916 roku ożenił się z Zofią z Małagowskich, koleżanką z Uniwersytetu Jagiellońskiego. Powojenne lata spędził na pisaniu tekstów do prasy i tworzeniu reklam.

W rodzinie Melchiora Wańkowicza każdy miał jakiś przydomek, nawet rzeczy. On sam był królem - Kingiem, jego żona Zofia - Królikiem albo „mamą - miękkie łapki”. Starsza córka, Krysia - Pytonem, bo stale o wszystko dopytywała. Na młodszą Martę, ulubienicę ojca, wołano Tili albo Tirliporek. Dom na Żoliborzu to był ukochany Domeczek. Auto nazywano Kacperkiem, była w nim zabawka - niedźwiadek Baltazarek. Gdy ruszali w podróż, Melchior Wańkowicz śmiał się, że jadą Trzej Królowie: Kacper, Melchior i Baltazar. Wańkowiczowie byli szczególną rodziną, a w każdym razie szczególnym małżeństwem.

Przez ostatnie lata przedwojenne pisarz wraz z rodziną - żoną i dwiema córkami, Krysią i Martą - mieszkał w Warszawie na Żoliborzu, w słynnym „Domeczku” przy ulicy Dziennikarskiej, o którym wzruszająco pisał w „Zielu na kraterze”.