Zygmunt Krasiński debiutował w 1828 roku jako autor opowieści gotyckich. Najsłynniejszy dramat „Nie-Boska komedia”, opublikowany w 1835 roku w Paryżu to dzieło o różnorodnej tematyce, wyróżniające kilka tematów dominujących: dramat rodzinny, rola poezji romantycznej, stosunek do rewolucji jako konieczności dziejowej czy historia.

„Irydion” - przedstawiony zostaje tu obraz państwa w stanie rozkładu, podjęte są kwestie walki o wolność, konieczności podporządkowania się surowym normom etycznym, wiary chrześcijańskiej. Dramaturg w sposób zamaskowany zabiera tu głos w sprawie walki narodowowyzwoleńczej. Jego zdaniem przelew krwi jest zbyteczny, a państwo rządzone przez cesarzy rzymskich (czytelna analogia do carów), prędzej czy później samo upadnie.

Innym ważnym tematem twórczości Krasińskiego była krytyka podstawowych romantycznych idei: przekonanie o tym, że idealna miłość ziemska jest wartością najwyższą; przekonanie o wyjątkowości romantycznego poety, którego moc kreacji miałaby dorównywać Bogu; przeświadczenie o wartości buntu indywidualnego; postrzeganie rewolucji, jako czegoś konstruktywnego.

W dużym skrócie - najbardziej charakterystyczne cechy jego pisarstwa to obsesja cierpienia, zagłady i śmierci, dysonanse na tle religijnym i społecznym.